Το έργο είναι γραμμένο στη μορφή του γερμανικού ζίνγκσπιλ (singspiel[2]) και συντέθηκε το 1791, κατά το τελευταίο έτος ζωής του Μότσαρτ. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 30 Σεπτεμβρίου 1791 στο θέατρο του Βάιντεν (Theater auf der Weiden), στη Βιέννη, όπου σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Χαρακτηρίζεται ως η τελευταία όπερα του συνθέτη, αν και το μεγαλύτερο μέρος της συντέθηκε πριν το έργο Η Μεγαλοψυχία του Τίτο (La clemenza di Tito), το οποίο ωστόσο παρουσιάστηκε νωρίτερα.
Ο Μαγικός Αυλός, έργο πλούσιο σε συμβολισμούς, για το οποίο έχουν προταθεί πολυάριθμες ερμηνείες, διαπνέεται από τις ιδέες του Διαφωτισμού και του Τεκτονισμού, ενσωματώνοντας παράλληλα στοιχεία παραμυθιού.
Στην παράσταση ξεδιπλώνονται οι προσπάθειες του Ταμίνονα ελευθερώσει την όμορφη Παμίνα από το δαίμονα Ζαράστρο. Γι’ αυτόν το σκοπό η μητέρα της Παμίνα, η Βασίλισσα της Νύχτας, έχει δώσει στον Ταμίνο ένα μαγικό αυλό και στον ακόλουθό του Παπαγκένο ασημένια καμπανάκια, που ο ήχος τους βοηθά να ξεπεραστούν κάθε είδους δοκιμασίες.
Ο Μονόστατος, υπηρέτης του Ζαράστρο και φρουρός της Παμίνα, πολιορκεί ερωτικά την κοπέλα. Καταφτάνει ο Παπαγκένο, που λέει στην Παμίνα πως σύντομα θα διαφύγουν. Όταν ο Ταμίνο παίζει το μαγικό αυλό, τα ζώα του δάσους μαγεύονται, κι όταν ο Παπαγκένο χρησιμοποιεί τα καμπανάκια του, οι ακόλουθοι του Μονόστατου χορεύουν μαγεμένοι.
Ο Μονόστατος πλησιάζει πάλι την Παμίνα, αλλά τρέπεται σε φυγή όταν αντιλαμβάνεται την παρουσία της Βασίλισσας της Νύχτας. Εκείνη ζητά από την κόρη της να σκοτώσει τον Ζαράστρο. Η Βασίλισσα της Νύχτας και οι ακόλουθοί της αποφασίζουν να επιτεθούν, ωστόσο θύελλες, αστραπές και βροντές αποτρέπουν την επέλασή τους στο Ναό.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ
______________________
Εγγραφή τώρα.
_____________________
|
